De Franse regering wil graag iets op Twitter zetten. Twitter weigert. “De Franse regering hoopt dat Twitter zijn besluit heroverweegt.” Wat?

Politieke campagne of niet?

Dat is de samenvatting van een nieuwsberichtNOS: Twitter weigert campagne Franse regering op de website van de NOS. Twitter zou een campagne hebben geweigerd waarin de Franse regering kiezers oproept om zich te registreren voor de verkiezingen van het Europese Parlement eind mei. Twitter zou gezegd hebben dat het niet mogelijk is om de boodschap te verspreiden. Ze zou dan een Franse wet overtreden die haar verplicht om bij politieke campagnes op sociale media aan te geven wie ervoor heeft betaald en hoeveel.

Twitter als communicatiemiddel voor de regering

Dat klinkt allemaal een beetje gek. Probeert Twitter nou een politiek punt te maken? Omdat het NOS-artikel geen bronnen vermeldt, is het lastig te achterhalen wat er écht speelt. Maar dat is eigenlijk ook niet de interessantste vraag. Waar we bij stil zouden moeten staan is het volgende. Twitter is blijkbaar zo’n belangrijk afzetkanaal voor de communicatiecampagne van de Franse regering, dat de Franse minister van Binnenlandse Zaken gefrustreerd ten TwittersTweet: "De prioriteit van Twitter zou moeten liggen bij [...]" trekt om zijn frustratie te uiten. Ook weer een politieke zet? Waarschijnlijk. Nu kan de Franse regering niets anders dan ‘hopen dat Twitter haar besluit heroverweegt'. Maar het laat weer eens donders goed zien hoe dominant de dominante platformen werkelijk zijn.

Twitter bedrijft en beïnvloedt de politiek

Twitter onderstreept met haar actie het punt dat we vaak maken. De regering van Frankrijk ondervindt nu aan den lijve wat het betekent dat onze communicatie gefaciliteerd wordt door een drietal dominante technologie-reuzen. Dat die bedrijven daarmee enorm veel impact kunnen hebben op het publieke debat – en daarmee op onze democratische rechtstaat. Dat deze bedrijven politiek bedrijven en de politiek beïnvloeden. En dat als je berichtjes geweigerd worden, het moeilijk bezwaar aantekenen is.

Slechts een conclusie mogelijk

En wie zich dat realiseert kan maar tot een conclusie komen: onze online communicatie moeten we anders gaan regelen. We moeten naar een ecosysteem met vele honderden gelijkwaardige aanbieders, waar je als gebruiker écht iets te kiezen hebt. We hebben een ecosysteem nodig waar de belangrijkere platforms verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor hoe ze hun systemen inrichten en voor de berichten die ze juist wel of juist niet tegenhouden. Tot slot moeten in dit ecosysteem onze fundamentele grondrechten, zoals de vrijheid van meningsuiting gewaarborgd zijn – ook die van de Franse regering.