Wat heeft de geheime dienst aan zo'n app?
Ook de opsporings- en geheime diensten bedenken nu al wat zij aan zo'n app kunnen hebben. Zo organiseerde Interpol een paar weken geleden een sessie rond de vraag "hoe apps voor het traceren van contacten het politiewerk in de toekomst zullen veranderen." (De Nederlandse politie nam geen deel aan de sessie, vertelden ze ons.) Gek is dat niet: als telefoons bij gaan houden welke andere telefoons recent in de buurt waren, dan kan dat waardevolle informatie in een opsporingsonderzoek zijn. En alleen al het aantal identifiers van andere telefoons in de jouwe kan een aanwijzing zijn van hoe goed je je aan een opdracht tot thuisquarantaine hebt gehouden. Leuk voor de handhaving.
Als gebruiker van zo'n app wil je zeker weten dat niemand die geregistreerde gegevens ook nog voor iets anders gaat gebruiken. Het is dus belangrijk om af te spreken dat de app alleen mag worden ingezet voor contactonderzoek. En als je het risico loopt dat de gegevens misschien ook nog eens tegen je worden gebruikt, ga je je zonder meer een tweede keer afvragen of je de app écht wilt installeren. Het is dan ook heel belangrijk dat je de vrijheid houdt om ervoor te kiezen de app niet te installeren. Als jouw werkgever van je eist dat je de app installeert, is er echter geen sprake van een vrije keuze. Of stel je voor: jij wilt met je vrienden naar een café maar wordt geweigerd bij de deur omdat je ervoor kiest de app niet te installeren. Je wilt met de tram naar je ouders, maar helaas: geen app betekent geen toegang. Kan je zo'n app dan echt nog vrijwillig noemen? Dat is niet alleen stigmatiserend, maar sluit ook mensen uit die geen smartphone of Bluetooth willen of kunnen gebruiken.