Dit zijn de interessante, ontroerende, zorgwekkende en/of hilarische linkjes over internetvrijheid die ik deze week graag met je deel.

Met geld kun je jezelf onzichtbaar maken, toezicht is voor losers

Karin Spaink las dat camera's met gezichtsherkenning genormaliseerd zijn in Dubai. Met een publieke ruimte die veilig voelt als gevolg. Maar zoals wel vaker legt Spaink de vinger feilloos op de zere plek: dit soort technologie heeft een focus op zichtbaar gedrag en dat:

[…] kleurt ook de publieke perceptie (en definitie) van misdaad en criminaliteit. Wat zich publiekelijk en onder het oog van buitenstaanders afspeelt, krijgt meer aandacht (en straf) dan wat moeilijk traceerbaar is. Wat openbaar gebeurt, valt meer afkeuring ten deel dan wat zich binnenskamers, in advocaatkantoren, vijfsterrenhotelsuites of chique directeurskamers voordoet. Corruptie vang je niet met een camera, omkoperij is zelden zichtbaar, witteboordencriminaliteit wordt veelal gedrapeerd in ingenieuze transacties. […] Als je je misdaad maar complex genoeg maakt, ontspring je vrijwel altijd de dans, […] toezicht is voor losers. Wie meer geld en macht heeft dan de meute, kan zichzelf onzichtbaar maken.

Daarom denk ik ook dat Zoé Samudzi gelijk heeft over de onwenselijkheid van het verbeteren van gezichtsherkenning bij mensen met een zwarte huidskleur. In een stuk voor The Daily Beast beschrijft ze hoe fotografie en film altijd geoptimaliseerd is voor mensen met een witte huidskleur en dat dit nu één van de redenen is waarom gezichtsherkenning minder goed werkt op mensen met een donkere huidskleur. Zij gelooft niet in het verhaal dat een verbetering daarvan zal leiden tot minder arrestaties.

It is not social progress to make black people equally visible to software that will inevitably be further weaponized against us. […] The tech industry is enthusiastically supporting the state’s mandate to surveil. Any facilitation in improving its accuracy and efficiency in that support is, at best, a pyrrhic victory.

Tip voor the Zuck: er is meer dan Harvard, ga eens uit je comfortzone

Facebookeindbaas Mark Zuckerberg neemt elk jaar een persoonlijke uitdaging op zich. Ook na dit rampjaar blijft hij daarmee doorgaan (zelf hoopte ik op “ik ga opstappen” als uitdaging). Zijn uitdaging voor dit jaar is: “to host a series of public discussions about the future of technology in society -- the opportunities, the challenges, the hopes, and the anxieties.” En wie is de eerste persoon die hij spreekt? Jonathan Zittrain, mister informatierecht bij Harvard. Ik denk dat het onmogelijk is om een minder spannende en en een meer voor de hand liggende keuze te maken. Deze sla ik dus over. Ik ga pas kijken als Zuckerberg de marge opzoekt en het écht oncomfortabel voor hem wordt.

Deze links elke week in je mailbox?

Geef hier je e-mailadres op om deze lees-, luister en kijktips elk weekend in je inbox te ontvangen.

Vodafone terug laten geven wat ze verzamelen

Sanne Blauw en Maurits Martijn schreven een tweede stuk over hun bezoek aan de conferentie over slimme steden. Het blijkt dat er ook steden zijn die een meer kritisch perspectief hebben op data. In mijn speech tijdens de meest recente Big Brother Awards schreef ik over de manier waarop Vodafone publiek geld ontvangt voor datadiensten op basis van ons verplaatsingsgedrag. Ik vond het dan ook fantastisch om de volgende passage te lezen. Blauw en Martijn citeren Francesca Bria, de CTO van Barcelona:

‘Met Vodafone moest ik een jaar onderhandelen over de data die ze verzamelen als de leveraar van telecomdiensten in de stad, maar uiteindelijk is het gelukt, ze geven de data terug aan ons.

Het lijkt me nog fijner als die data helemaal niet verzameld zou worden, maar als je het dan toch doet, dan op een manier waarop iedereen er wat aan kan hebben.

RSS revival (wishful thinking mijnerzijds)

Eén van de geheimen achter dit wekelijkse overzichtje van dingen die ik graag met jullie deel is dat ik een fervent RSS-gebruiker ben. Alan Levine legt hier als universitair docent uit waarom het een supertool voor hem is die niet te vervangen is door de feeds van Facebook en Twitter. Hij vergeet daarbij een heel belangrijk argument voor het gebruiken van RSS: het feit dat je met RSS helemaal zelf bepaalt welk nieuws je bekijkt zonder enige vorm van algoritmische curatie. Zie het als een vaccin tegen de nare effecten van aanbevelingsalgoritmen. Op mijn RSS feed kan niets viral gaan.

Nog even over die AI die kan schrijven

Vorige week schreef ik over de AI die zo goed kon schrijven dat de onderzoekers hadden besloten dat het te gevaarlijk was om het model te publiceren. Journalist Hannah Jane Parkinson mocht de technologie wel even uitproberen. De machine schreef zonder haperen een column in haar stijl en tone of voice. Haar maag draaide om toen ze het resultaat zag. Ze denkt dus niet dat dit veel goeds betekent voor de journalistiek (die analyse lijkt mij wat kort door de bocht trouwens).

At least as we hurtle towards this cheering apocalypse we’ll have the novels and poetry that GPT2 also proved adept at creating. Now you just need to work out whether it was actually me who wrote this piece.

Séamas O’Reilly besloot om een week lang al zijn g-mails te beantwoorden met de door Google gesuggereerde smart reply. Toen zijn vriend hem een grappig YouTube filmpje stuurde had hij drie keuzes: “Love It!”, “Thanks, I’ll check it out!” en “Hahaha that’s awesome!”. Hoe wist Google eigenlijk dat het filmpje grappig was? Google probeert niet jouw stijl na te doen, maar geeft generieke antwoorden die mensen in zo'n situatie vaak geven. Ik ken iemand die de dienst gebruikt om ervoor te zorgen dat ze idiomatisch Engels schrijven en niet als een Nederlandse hork overkomen. O'Reilly was vooral bedroefd dat het niemand na een week was opgevallen dat hij het allemaal niet zelf had getypt.

Mijn lees- en kijkvoer voor dit weekend

Ik ben er nog niet aan toegekomen deze week maar kijk ernaar uit om de AVG-science-fictie te lezen van ICT-jurist Arnoud Engelfriet, en om het project met optimistische science-fictie van The Verge te bekijken.

Deze mensen bestaan niet…

De mensen hieronder bestaan niet. Ze zijn ge-[voeg je favoriete werkwoord in] door een machine learning algoritme.

Je kunt zelf nieuwe mensen genereren of het artikel van Horev lezen om (een beetje) te begrijpen hoe werkt.

Toen ik de site voor het eerst zag dacht ik wel even: hoe weet ik nou zeker dat deze mensen niet echt bestaan? Zeynep Tufekci schreef een stuk over hoe moeilijk het is om in een wereld van nep-alles de feiten eruit te blijven pikken. Ze laat zien dat verificatie van berichten, videos, audio, etc. steeds moeilijker wordt en dat je om te verifiëren helaas ook vaak moet surveilleren. Volgens Tufekci bewegen we naar een wereld waarin het niet meer verstandig is om iets te geloven zolang het niet ge-debunked is, maar dat we ervan uit moeten gaan dat iets niet klopt totdat het geverifieerd is.