Minister Verhagen van Buitenlandse Zaken gaf onlangs antwoord op kamervragen over de conferentie over internetvrijheid die hij met zijn Franse ambtsgenoot Kouchner organiseerde. Hij is voorstander van een gedragscode die de export van censuurtechnologie naar dictatoriale landen verbiedt. Maar waarom blijft die gedragscode daartoe beperkt?

Zoals Verhagen zelf zegt in zijn antwoord op de kamervragen: “Internetcensuur is een wereldwijd probleem” (PDF). Inderdaad, want ook in Nederland werkt Verhagen’s partijgenoot Hirsch Ballin samen met internetproviders aan een zwarte lijst met websites. Ook in Nederland weten we niet wat precies wordt afgesproken, hoe een website op de zwarte lijst komt en hoe die website er weer afkomt. En als de recente antwoorden van de Minister van Justitie over deze internetfilters een aanwijzing vormen, dan zijn die filters bovendien een vorm van gevaarlijke symboolpolitiek, want ze verergeren het probleem – door afbeeldingen van seksueel misbruik achter een filter te verbergen, in plaats van deze te verwijderen.

Verhagen zou er goed aan doen om die gedragscode niet te beperken tot de export van censuurtechnologie, maar ook tot de toepassing van censuurtechnologie. Zodat Nederland niet alleen Iran en China de les leest, maar ook zichzelf kritisch tegen de meetlat legt.