We wilden weten hoe het toch kan dat de politie een bepaalde wet al bijna tien jaar toepast, maar nog altijd niet weet hoe ze die wet moet uitleggen. We vroegen het de politie. Helaas laat ook het antwoord op onze vraag op zich wachten.

Een gek en onbegrijpelijk verhaal vonden we het: de politie gebruikt al jaren een bepaalde opsporingsdatabase, maar weet eigenlijk niet hoe je de wetgeving rondom die database moet interpreteren. Het gaat om de landelijke database met de gegevens van klanten van providers. Het ontbreekt de politie, naar eigen zeggen, aan een “eenduidig inzicht in het juridische kader.”

Dit bleek uit rapportenGedogen in Nederland is negeren dat de politie zich niet aan de wet houdt die we afgelopen jaar boven tafel kregen met behulp van een beroep op de Wet openbaarheid van bestuur. We schreven eerder:

Het is gewoon on-be-grij-pe-lijk dat de politie kan blijven zeggen dat er voor bepaalde soorten gegevens­vorderingen “nog onduidelijkheid is over de wijze waarop [die] bevragingen dienen plaats te vinden” en dat “niet duidelijk is welke archiverings­termijnen gehanteerd dienen te worden”. De wet- en regelgeving die ten grondslag ligt aan het opvragen van gegevens over internet- en telefoongebruikers en deze database zijn tenminste tien jaar oud. Sindsdien is er niets of niets wezenlijks veranderd. Hoezo weet de politie na al die tijd nog steeds niet hoe ze de wet moet interpreteren?

Wie zou die vraag het beste kunnen beantwoorden? Juist, de politie zelf. En dus stelden we nog voor de publicatie van ons verhaal aan de perswoordvoerder van de politie de volgende vraag:

Gegeven het feit dat de relevante wet- en regelgeving, bij [ons] weten, niet wezenlijk is veranderd, hoe kan het zijn dat de Nationale Politie na al die jaren nog altijd constateert dat er onduidelijkheden zijn over de inrichting van procedures voor bevragingen van de database, de bewaartermijn van gegevens uit die database en dat er onduidelijkheden zijn ten aanzien van het "juridisch kader"?

Heldere vraag toch? Toch?

In haar eerste reactie zei de voorlichter er voorzichtig vanuit te gaan dat de beantwoording niet op een dag aankomt, maar ook: “dat betekent zeker niet dat een antwoord weken op zich laat wachten”. Een week of vijf later krijgen we een diplomatiek reactie waarmee onze vraag nog altijd niet is beantwoord. Inhoudelijk is het min of meer gelijk aan datgene dat de minister eerder al aan de Tweede Kamer schreef.

Op de beantwoording van onze vraag wachten we, meer dan twaalf weken later, nog altijd.