We snappen het: je tijd is beperkt. Geld moet worden verdiend en de interwebs zijn groot. Niet elke tweet wordt gezien, niet elke blog wordt gelezen. En er is meer in de wereld: anti-corporate-male-establishment-girls-don’t-code-manifesto’s, levitating speakers making glitch noises, epische Dogfort battles op Imgur… Daarom een stukje service van ons naar jou toe: alles wat je deze week had moeten weten over internetvrijheid in 314 woorden.

Deze week:

• …hebben we in twee blogposts onze reactie geformuleerd op de reacties van onze overheid en grote communicatieplatforms op de beelden van de onthoofding van James Foley.
• …was de deadline voor onze vacature voor een toegewijde bewegingsbouwer. We hebben inmiddels tientallen zeer enthousiaste en veelbelovende sollicitatiebrieven gelezen en verheugen ons op de eerste gesprekken.
• …hebben we nagedacht over het zogenaamde right-to-be-forgotten. De Article 29 working party heeft namelijk met Google gesproken over hoe ze dit het beste kunnen implementeren en komt binnenkort met ‘guidelines’ voor het verwijderen van zoekresultaten.

Het nieuws van de week:

Dat de NSA toegang heeft tot de privécommunicatie van miljoenen onverdachte burgers, betekent nog niet dat er duizend medewerkers met een soort interne Google door die data zitten te neuzen, toch? Deze week werd bekend dat dat precies is wat ze doen. De zoekmachine ICREACH laat medewerkers van de NSA, FBI en DEA makkelijk door miljoenen records zoeken. En in tegenstelling tot andere NSA-databases kan ICREACH gebruikt worden voor diverse doeleinden die veel breder zijn dan contra-terrorisme.

Toetje: 3 if-I-were-you-I-would-reads

• Ethan Zuckerman schrijft in The Atlantic over internet’s original sin: een verdienmodel gebaseerd op advertentie-inkomsten.
• Ok, nog één keer iets over schokkend beeldmateriaal: beeldredacteur Sterre Sprengers van De Correspondent legt uit waarom je naar gruwelijke foto’s móet kijken.
• De gebeurtenissen in Ferguson hebben een debat over de militarisatie van de politie gestart. Maar deze militarisatie gaat veel verder dan alleen wapens en pantservoertuigen, schrijft Simon Davies, en gaat ook over vergaande bevoegdheden en massa’s data.