De strijd om vrijheid op het internet is er eentje van bloed, zweet en tranen. Het kostte ons meer dan twee jaar (en wat geluk) om netneutraliteit in de wet verankerd te krijgen. En ook vechten we al jaren tegen steeds weer nieuwe voorstellen om het internet te filteren. Wat minder zichtbaar is, is hoe smerig die strijd soms wordt gevoerd.

Misbruik van kinderen als argument tegen netneutraliteit

Als er veel op het spel staat (of dat nou geld, imago of een herverkiezing is) willen politici soms tegen elke prijs een wet er doorheen drukken. Als het niet met slechte argumenten kan, dan maar met hele foute. En dat gebeurde ook in het gevecht om netneutraliteit in Europa. Twee dagen voor de stemming in het Europese Parlement, stuurde een parlementslid de volgende e-mail naar fractiegenoten:

“I want to draw colleagues’ attention to the impacts of these last minute amendments. The S&D amendments, co-signed with GUE and the Greens, claim to promote a free and open internet. However, the consequence of these amendments will be to prevent actions against degrading, exploitative images of minors.”

Dat werd verder ingekleurd met een verhaal over misbruik van “a six month old baby”. De gewraakte amendementen hadden overigens nietsChild pornography and the net neutrality vote – what happened? met de bestrijding van seksueel misbruik van kinderen te maken.

Truth-potion verslaat kipo-kaart

En spijtig genoeg is dat een wetmatigheid: als een politicus een zeer prestigieuze strijd op het gebied van regulering van het internet dreigt te verliezen wordt de kipo-kaart getrokken. Vandaar mijn variant op Godwin’s LawDe wetmatigheid dat in discussie op internet vroeg of laat een verwijzing naar Hitler wordt gemaakt:

“Naarmate een discussie over wetgeving op internet langer duurt, nadert de kans dat iemand kindermisbruik als argument gebruikt 1.”

Of, in het Engels:

“As a legislative discussion on the internet grows longer, the probability of someone invoking child abuse as an argument approaches 1.”

Gelukkig verslaat de truth-potion van de burgerrechtenorganisaties de kipo-kaart van de politicus vrijwel altijd. Ook deze keer. Achter de schermen heeft EDRi uitgelegd waar het werkelijk om gaat, en dat werkte.

Misbruikte kinderen die nog eens misbruikt worden

Tenslotte, politici die dat think-of-the-childrenHet beroep op emotie om een discussie alsnog te winnen-argument gebruiken, branden hun vingers er aan. Als de beschuldigingen van dat parlements­lid waar waren, dan is het des te opmerkelijker dat dat parlementslid zelf bij de stemming verstek liet gaan. En als de beschuldigingen waar waren, dan hebben alle Britse fractiegenoten van dat parlementslid vóórVeel parlementsleden weigerden mee te gaan in de rethoriek van het parlementslid “degrading, exploitative images of minors” gestemd.

Maar als de beschuldigingen van het parlementslid niet kloppen, dan worden misbruikte kinderen daarmee nog eens misbruikt en dat is des te schokkender. Misbruik van kinderen hoort besproken te worden in slechts één debat: dat over bestrijding van misbruik van kinderen.